Zegarek

Pojawił się niespodziewanie. Tak samo jak kiedyś zniknął z pola mojego widzenia i pamięci. Zegarek ojca. Stary Wostok ze wskazówkami i datownikiem. Datownik wskazywał dzień przed śmiercią ojca, zatrzymane wskazówki z niczym się nie kojarzyły a zapytać nie mam już kogo. Sparciały pasek, zardzewiałe sprzączki i wiele wspomnień. A wśród nich jedno, szczególne.

Dzień przed śmiercią ojca był niedzielą. W tamtych czasach nie było telefonów komórkowych a rozmowy z rodzicami przeprowadzałam z poczty. Dlatego nie wiedziałam, że ojciec był od dwóch dni w szpitalu. Jeszcze nie zdążyłam go powiadomić, że być może będzie miał wnuka. Być może, gdyż nie wiadomo było czy się urodzi. Wiele wskazywało na to, że nie, a niepewność towarzyszyła mi każdego dnia. Wtedy była jeszcze silniejsza. Chciałam jednak rodziców zawiadomić o takiej możliwości.

Następnego dnia mój mąż wpadł niespodziewanie do domu i powiedział, że ojciec jest w szpitalu na reanimacji. Spakowaliśmy to co najpotrzebniejsze i pobiegliśmy do pociągu. Po przyjeździe od razu pojechałam do szpitala. Z uwagi na mój stan zdrowia lekarze nie chcieli mnie wpuścić do pokoju ale nic nie mogło mnie powstrzymać. Ojciec był nieprzytomny. Na ręce miał właśnie ten zegarek. Żył jeszcze lecz nie mogłam z nim porozmawiać. Umarł pięć minut po moim wyjściu.

Wtedy nie wiedziałam a i dzisiaj nie jestem w stu procentach pewna tego o czym teraz napiszę.

Mój syn urodził się dokładnie osiem miesięcy później. Jako dorosły człowiek jest tego samego wzrostu co ojciec, takiej samej postury, odziedziczył po nim zdolności, identyczny sposób myślenia, żartowania, uczenia się. Oczywiście posiada również pewne cechy fizyczne i psychiczne odziedziczone po drugiej stronie gdyż niemożliwe jest aby był sobowtórem.

I tak od dawna zastanawiam się czy przypadkiem mój ojciec, który bardzo kochał dzieci, nie umarł po to aby mój syn mógł żyć, czy nie oddał mu swojej duszy wiedząc, że jest za słaby. Widzę w nim ojca nie dlatego, że chcę. Widzą go również w dużym stopniu inni, ci którzy znali obu.

W wierszu „Nie zawsze życie się kończy” napisałam:

Anna pochyla się i przygląda
boi się go nakręcić
aby nie zaczął odmierzać życia
aby nie patrzeć znowu na śmierć

nawet jeżeli staje się początkiem

Anna to ja. Nie nakręcę zegarka aby nie zaczął odmierzać życia mojego syna. Nie chcę patrzeć znowu na śmierć nawet jeżeli miała by stać się początkiem.