Szumiała mi wiersze

a kiedy umrę posadź na mnie brzozę

o złotych liściach drżących na wietrze

a wtedy serce korzeniom otworzę

będę szumiała najpiękniejszym wierszem

kiedy już umrę przygnieć mnie kamieniem

słowem co niegdyś ścisnęło za gardło

abym nie mogła powrócić wspomnieniem

i sprawdź czy na pewno do końca umarłam

28.10.2012

Żertwa

gipsowe miseczki czekają na dusze

zapłoną ogieńkiem wesołym i smutnym

życiem spopielającego się knota

poparzone ręce składają obiatę

z gorącego wosku formując kształty

miękkich wspomnień i zadumy

gotowe rozpalone do czerwieni

dymiąc ofiarnie w chłodzie poranka

kadzidłem się staną i miedziakami

odpustowymi w chłodnych już rękach

30.10.2013

Zaduszki

przyniosę wino i orzechy

paczkę świec michę owoców

zapalimy ogienek pamięci

pogadamy o starych czasach

w brydża małą partyjkę zagramy

dziś bez „dziadka” bo pewnie się zjawi

ożywieni wypominkami

odpoczynek im wieczny daj Panie

31.10.2012

Siostra moja - Zachódka

Identyfikacja

pamiętam włosy

mokry wachlarz na plecach

próbę skręcenia warkocza

i bezwładne ręce

leżałaś twarzą w mokrym piasku

a włosy były ciężkie i martwe

jak przyszłe lata

igły wbijane pod paznokcie

mniej bolą

niż zduszony skowyt

żegnam się z tobą córko

we śnie

09.09.2013

04.10.2013

pierwszy przymrozek

szelest strząśniętych liści

w wodospadzie barw

Bądź jak Chrystus

noszę ślady grzechów

ciskanych przez ręce

pełne nienawiści

ta ulica jest ślepa

a ciekawskie okna

spoglądają na tańczący bruk

pod stopami wariatki

umierają jak wirusy śmiertelne

wraz z nosicielami

w płonących włosach

krzyk spalonych na stosach

jestem Marią Magdaleną

dźwigasz krzyż

na którym nienawiść

wyżłobiła ścieżki

w moich stronach

krzyż pachnie lasem sosnowym

ramiona wyciąga do słońca

a brunatny ogień

czeszą ciepłe palce

wybaczając

01.01.2013

Jesieni

czerwieni jesienna gron jarzębinowych

na czarnych gałęziach tnących jasne niebo

które podnoszą gorzkawe owoce

aby się stały słodkie dla zimowych

stołówek pełnych wygłodniałych ptaków

czerwieni jesienna barwisz moje wargi

zgryzione utratą kochanej osoby

szukam ukojenia przy lampkach Chanuka

lecz szybko mijają gody ośmiodniowe

znowu się zmieniają w jałowe i cierpkie

25.10.2013

Czas gubienia orzechów

postarzałam się kiedy pomiędzy nami

zabrakło dotyku powietrza

przecięte na pół każdemu służy osobno

a wiatr rozwiał na części wdech i wydech

spadłam orzechem na twardą ziemię

zbyt zasklepioną by przyjąć korzonek

rodzącego się drzewa bez grzechu

którego nie chciałeś zostać darczyńcą

jądro owocu skurczyło się i zaschło

tak jak rodzynek nie powróci w winogrono

będzie grzechotać suchym maracas

w ręku szalonego tancerza

08.10.2013

Żagle

motyle żagle

tworzą fraktale marzeń

barwnego lądu

Axix Mundi

płoną serca z gniewu

z rozpaczy serca płoną

Chrystus ukrzyżowany

pod cierniową koroną

łzawią oczy zmęczone

wprost na otwarte rany

ugina się drewno skrzypi

pod grzechów ciężarem

rozpadają się belki

z martwych Chrystus wstaje

płoną serca radością

miłością płoną wielką

Jesienny chłopak

przychodzisz z wiatrem we włosach
brązem kasztanów w kieszeni
ziarna pękają już w kłosach
czuje się oddech jesieni

wijesz ostatnie wianki
z liści rudoczerwonych
gdy ziemia w szare poranki
migoce srebrzystym szronem

w smutne deszczowe wieczory
uśmiechasz się promiennie
rozgrzewasz serca których
nie dotkną chłody jesienne

przynosisz otulone
ciepło w podróżnym plecaku
drzwi moje uchylone
witaj jesienny chłopaku

Mgła rozpływa się na moment

wieczorem rozmawiałam z księżycem

halo halo otoczył się

grubym kołnierzem łatwiej przetrwać

kolejną noc bliżej umierania

rano już go nie było

za to horyzont napierał na balustradę

ogony jaskółek rozszczepiły świt

mignął krajobraz po każdej nocy

odmieniony

jaskółcze skrzydła zaryglowały

dzień znienacka

Akcent

czerwony goździk

rozgrzewa zimny marmur

wspomnieniem życia

Testament

chociaż urodziłam się później
trafił mnie odłamek z czasów wojny
jeden z trzech które utkwiły w głowie ojca

tak zostało rozdzielone rodzinne dziedzictwo
jednemu graty drugiemu odpryski

w sumie twierdzę że dostałam lepszą część
materiały zetleją drewno się rozeschnie
a on tkwi drąży nie daje spokoju
pobudza i drażni każąc pamiętać

Chabazie

już niedługo

wbiegnę boso

prosto w ramiona

chabazi

zanurzę się

w zioła

upojnie pachnące

zachwycę kwiatami

na łące

zdejmę szatki

i przytulę się do Ziemi Matki

jak Anteusz

odzyskam siły i moce

i szczęśliwa lekka i wolna

zalotna i swawolna

przeżyję

kolejne dni i noce