Przemijanie

zasępił się świątek

chcą mu wyciąć gruszę

która rosła wraz z domem              

           

w jej zacisznych konarach

siedział sobie od wieków

sam do gruszy podobny

                                               

chciałby się rozsypać

gdy upadną ściany

drzewo szumieć przestanie

                       

a tymczasem pędy mu rosną

2014

Gdyby

stworzeni dla siebie
bylibyśmy nadzy

W czasie który się nie zapisał

kocham chwilę przed zaśnięciem

gdy mogę przestać się garbić

szukam identycznego kubka kawy

znajduję pomiędzy pasmami dymu

moje ręce i twoje oczy

usta nabrzmiałe od nadmiaru słów

rozglądamy się jeszcze za kimś

poza nami nie ma już świata

rano dokładam kolejny kamyk

do ścieżki pomiędzy nami

2014

Czerwiec

brzęcząca łąka

słodkie trawy przygina

rój owadów

 2013

Morze

ciosane słońcem

obsydianowe fale

miękko zastygły

2012

Arm(i)a Ged(e)ona

a kiedy przyjdziesz weź ze sobą

wszystkie brutalnie ścięte kwiaty

krzyże którymi go obarczyli

dłubiąc kolejne rany w boku

bo głupcy nadal siedzą w wieży

przy zasuniętych okiennicach

gdy na zewnątrz zachody

zalewają świat czerwienią

armia się zbroi ale mury

ogłuchły od nalotu pleśni

trwałe-nietrwałe bo po wiekach

zostanie niebo i kamienie

 2014

Zagospodarowanie

ogród to ciągle jeszcze osty i kamienie

zakopane w głębi ziarna szykują kiełki

w oczekiwaniu na deszcz

ta ziemia nie urodzi owoców

odpoczywa poprzewracana na boki

wysycha i jałowieje jak moje myśli

nie przeszkadza mi susza

pustynne kwiaty są drobnolistne

ich długie ciernie kłują do krwi
jak ty


2014

Odchodząc

spakowałeś miecze
i pałeczki do ryżu
tęsknie spojrzałeś na wachlarze
 
są twoje
dopóki jesteś blisko
nie muszę ukrywać twarzy
 
lecz kiedy przekroczysz
próg odległości
odeślij jeden
 
zgarnę rozstawione szachy
do drewnianego pudełka

serca

2012

Wiosennie

jestem słodka

jak truskawka słońcem nagrzana

chowam się pod zielonym

liściem kapelusza

i zerkam rumiana

od słowa które tak mnie wzrusza

rozgnieć mój dziki smak

czując na podniebieniu

ekstrakt kobiecości

ukryty w półcieniu

2011

Pierwszy chleb

kobieta piecze chleb. formuje okrągłe bochny,

skrapia wodą. na każdym kreśli znak krzyża

pachną przypiekane liście i święte ziarna.

przychodzą w czarnych spódnicach. wdowy.

grosze spływają strumieniem srebrnym i miedzianym

ze spracowanych dłoni. kobiety unoszą gorące bochny.

Anna jest głodna. chleba i ciszy. dotyka

ramienia kobiety a ona rozumie i pozwala.

Anna piecze pierwszy chleb w swoim życiu.

bochenek jest nieforemny. parzy kiedy go niesie.

wreszcie jest syta. tak dawno nie wierzyła w siebie.

więc to jest ta wolność.