w załamaniach wody widzę swoją starość
jakże ładnie płyną zmarszczki wokół oczu
w uśmiechach do światła i sitowi wokół
które niczym włosy okalają skronie
narybek buszuje tuż przy samych ustach
rozciąga je trochę i obnaża zęby
ale to kamyki na dnie ułożone
niechcący przez fale i zbielałe trochę
nagły skurcz przebiega przez blade policzki
złudzenie zanika z nagłym ruchem fali
gdy mąci się woda uderzona wiatrem
nie mam już przyszłości i spokojnej twarzy
zimnymi łapkami
zbiera pył z pokruszonych liści
kłębki babiego lata turlają się
w powietrzu zachęcając do zabawy
ciepłe jak wełna słońce
ogrzewa szybę naznaczoną oddechem
a kiedy spadnie ostatni złoty liść
pozostaje na parapecie
czarno-białym kotem
miały być kolorowe
tabory wolnych ludzi
a jadą wozy zielone
aby strzec bezpaństwie
a w tych wozach
powinien być chleb
koc i gorąca woda
lekarstwa na zimne noce
a w tych wozach
ołowiane żołnierzyki
o wydartych duszach
grają w pikuty
skrobiąc na ziemi
kreskę przeżycia
deszcz pada krótko
w upalnym powietrzu
zmienia się w parę
nie dotykając kwiatów
rosną mizerne i suche
wprost do zimowych wazonów
2021
sny ślepca są bezbarwne i puste
jak łupina wyschłego orzecha
grzechoczą w nich pojedyncze słowa
prośby modlitwy nienazwane ja
w piątek umarło rozkrzyżowane
pod czystym niebem na nagiej ziemi
krwawiło kiedy nieznośne dzieci
nękały ślepca w gaju oliwnym
nie śnię a jeśli to w czarno-białym
kalejdoskopie słów zgruchotanych
chciałabym pobiec zbierać oliwki
lecz zaplątałam się w śmierci życia
