Skalny okruch

10 listopada - Światowy Dzień Jeża

Spotkanie

Wolność dla stóp

Delfinarium

W cieniu

    

        zdarzam się coraz rzadziej bywam tylko ukradkiem

        w słowach które umarły jak przydrożny krzyżowiec

        rozsypuję się cierniem kruszę w palcach na popiół

        wsiąkam w ziemię przenikam tworzę skałę murszeję

       czekam cicho by rodzić jak nasienna mniszka

       której białe ziarenka ulatują wraz z wiatrem

       gnieżdżę się między piaskiem i wyrastam powoli

       anemiczna i wiotka w roślinności lunarnej

Niedługo zaczną spadać ptaki

w międzymgielnym tunelu

odkrywam światy równoległe

duchy moich wyobrażeń

znikają ze wschodem słońca

koła samochodów wzniecają

październikowy kurz

brak deszczu wysusza

kolorowe liściostany

jeszcze można oddychać

niedługo zaczną spadać ptaki

Światłocień

dzień jak co dzień wiosna jesień

cień i światło

świt światłocień na ulicy

jest przechodzień

czarno-białe pasy przejście

rosną drzewa

wiatr powiewa i kołysze

gałęziami

modlę się do matki boskiej

tej dowolnej

by go minąć i hamuję

abs-em

Morze Martwe

wydaje się martwe ale fale żyją
i prawie można chodzić po wodzie
lecz słona kropla wpada do oka
i jakby kielich goryczy przelewa

Pomiędzy figowcem a jabłonią

          w kraju w którym jest nadmiar słonej wody

          sjesta nie jest lenistwem

          to bezwład godzin popołudniowych

          linia gór ostro odcina się od błękitnego nieba

          które przekracza granice morza

          zamarłe wiatraki są rajem

          dla przelatujących ptaków

          czekam na lekki powiew wiatru

          skwar wsącza się do płuc

          zasypiam zapatrzona w miraże

          budzą mnie wyjące nocą szakale

Obrazek z Zelenoborska

epoka lodowcowa nigdy się nie kończy

lód tworzy formacje o przedziwnych kształtach

a potem się rozpływa w błękitne jeziora

których fale spiętrza sinusoida mrozu

opuszczone chaty murszeją powoli

sypiąc próchnem z desek a okienne ramy

skrzypią zawiasami tam gdzie nie ma ludzi

ptaki gniazd nie wiją i nie ma narodzin

na kamiennych łożach strzaskanego brzegu

siadają czerwone odbłyśnięcia słońca

zatrzymane w oczach niepewnym obrazem

z ostatnim człowiekiem przepadną zachwyty

Rano

światłocień - cień
przejście przez jezdnię
niewidoczne

***

w Krakowie nocą
jeżdżą tramwaje
terkoczą nienawistnie
budząc sny których barwy
szarzeją
bezsenność rozciąga czas

a mnie już się spieszy