Lament

nie mam czerwonej wstążki biedne moje konie

wiatr im grzywy potargał spłoszone uciekły

sam teraz ciągnę wózek ubogie dziedzictwo

dawnego wędrowania złotych obozowisk

ślad jeszcze jest widoczny lecz powoli stygną

słowa pieśni wędrownej zaklęte w bierwionach

iskrą w niebo strzeliło ostatnie ognisko

życzeniem niespełnionym pogańską modlitwą

echo tylko przedrzeźnia ochryple za lasem

furkoczące spódnice dzwonki tamburyna

stara babka cyganka już nie wróży z dłoni

pisze wiersze w nich może powrócić do domu

nie mam czerwonej wstążki ani własnej woli

wózek skrzypi niebosko gram tragikomedię

skuty starym żelastwem na złom je wywożę

przerdzewiałe wszak serce nie poruszy dzwonu

30.08.2013