Śmierć wielokrotna

 

tu krzyż złamany tam starta elegia

wiatr unosi słowa nic już nie znaczące

powtórnie zraniony chrystus się rozsypał

w akcie beznadziei nad obojętnością

jednym okiem patrzy na kamień pokutny

ale pośród gruzów nie odkupi winy

kościół poraniony sam pragnie opieki

cień jego nierówny niczego nie chroni

bo wiatr i ulewy wyrzeźbiły ściany

na kształt maszkary z czarnymi oczami

tylko małe wróble czasem tam świergolą

lecz echo wzmacnia ich śpiewy do krzyku

choć pamięć umarła to świeża zieloność

na prochu z kości bujnie się rozrasta

łzą rosy kropli do małych jeziorek

które jak balsamem zabliźniają rany

Leczenie

pewna lekarka z Krakowa

jak struś głowę w piasek chowa

choć jesteś zdrowy

masz wynik wzorowy

każe go robić od nowa

Niezapomnienie

 

a kiedy nie będzie miał kto

zasadzić męczennicy niebieskiej

gdy zardzewiałe nieśmiertelniki

rozsypią się w kurz

i oślepną żółte oczy niezapominajek

gdy suchych brzegów nie obmyją fale

koniec końców nie nastąpi początek

to jeszcze później nie zapomnę

Wędrowiec

 Jedziesz sam

jak wędrowiec mający jeden cel

dom w samotnym mieście

jadę za tobą

do czarnego pomieszczenia

stamtąd nie ma powrotu

Grzyb nad Pieninami

 

Piórko

 

Mój kot jest bez końca

 

na początku jest nos i uszy

są przymknięte oczy

czasami pojawi się łapa

albo koniuszek ogona

głaszczę ją po niewidocznym

w mruczeniu jest ciąg dalszy

rozumiany przez siódmy zmysł

koci a mój podświadomy

historia nie ma końca

tak jak ona

jedynie gdy intruz wtargnie

na jej terytorium

mój kot zmienia się w geparda

i wtedy pojawia się cała