samotność to wyspa otoczona
wodą
ślepe oko cyklonu albo króla
poddanego kaźni pozbawienia
wzroku
połączona z lądem wątłą
nitką grobli
podtapianą przez przypływ
tylko czasami pozwala
wtargnąć intruzom
a jednak życie tam kipi
gwar pomieszany z nadzieją
bo samotność nie jest pustką
kiedyś na krótką chwilę
powróci widzenie
wody się cofną i miękko
przejdzie na żyzny brzeg
tylko po to aby przestać
istnieć