Katedra

                                     strzelistymi wieżami

                                     godzi w niebo.

                                     Tysiącletnia

                                     chwała Bogu

                                     wspaniała i surowa

                                     stara i ciągle nowa.

                                     W podziemiach

                                     okruchy historii

                                     w sławie

                                     i glorii.

                                     Przez witraże

                                     słońce przenika

                                     tęczowo kładzie się

                                     na surowe kamienie,

                                     w głębi organów

                                     słychać ciche brzmienie.

                                     Rzędy ławek

                                     Naznaczone herbami szlachty.

                                     Herbów tu moc

                                     i moc ich da się słyszeć

                                     gdy głosami z zaświatów

                                     przerywają kadzidlaną ciszę.

                                     Biblia święta

                                     na skrzydłach orła

                                     złożona

                                     pamięta czasy

                                     gdy katedra była

                                     wznoszona

                                     i głosi

                                     w dni święta

                                     sławę Boga

                                     by lud

                                     pamiętał

                                     2010